Fucus vesiculosus L.
Kelp of blaaswier:
wondervoedsel en medicijn uit de zee
Dat de zeeën niet enkel een ontzaglijke bron van zuurstofproductie zijn, was bekend. Vandaar dat gewaarschuwd wordt voor de vervuiling, omdat daarmee de zuurstofvoorziening van de planeet in gevaar komt. Maar de wereldzeeën herbergen nog meer geheime krachten: zeewier. Het is niet zomaar versiering van de wateren, noch een speeltuin voor de vissen, het is zowel voedsel als medicijn en dus van bijzonder grote waarde voor de mens van nu en voor de toekomst. Wieren hebben grote kwaliteiten als voedsel, maar voor de geneeskunde zijn ze van even grote betekenis: voor de schildklier en om te vermageren. Respect voor zeewier dus!
Geschiedenis van de plant
Van de ongeveer 32.000 soorten wieren die in zoet, brak en zout water en zelfs op droge plaatsen voorkomen, zijn door alle eeuwen heen steeds meer soorten door de mens benut als voedsel. In tegenstelling tot de hogere planten bestaat wier niet uit afzonderlijke wortels, stengels en bladeren en bezit kelp geen vaatstelsel. De grootte varieert van tweeduizendste millimeter tot wel honderdvijftig meter.
De naam ‘vesiculosus’ is afgeleid van het Latijnse ‘vesica’, dat ‘blaas’ betekent en dat slaat op de drijfblaasje die in het loof te zien zijn.
Zeeën: leverancier
De hoeveelheid wieren in de wereldzeeën wordt geschat op 1,7 miljard ton. Wereldorganisaties, zoals FAO en UNESCO, vestigen geregeld de aandacht op de rijkdommen van de zee. Wieren kunnen van grote betekenis zijn voor de voedselvoorziening. Het is een onuitputtelijke bron van waardevolle voedingsstoffen voor mens en dier, zowel kwalitatief als kwantitatief.
Documenten onthullen dat in het jaar 961 v. Chr. rechten werden beschreven voor het verzamelen en nuttigen van vers eetbaar zeewier. Reeds 25 eeuwen lang gebruiken Chinezen zeewier als voedsel en wordt de kwaliteit van de zeegroente geprezen.
Medicijn
Maar wier is in de loop der eeuwen voor heel wat doeleinden gebruikt, niet alleen als voeding, maar ook medicinaal. Zoals bij gewrichtsaandoeningen, kliergezwellen, astma en huidziekten.
Maar de toepassing voor de schildklier is toch wel het meest bekend, tot in deze tijd aan toe. In 1862 ontdekte de onderzoeker Duchene-Duparc het hoge jodiumgehalte en werd kelp toegepast bij vetzucht.
Eigenschappen
Kelp is rijk aan jodium. Deze stof is noodzakelijk voor het goed functioneren van de schildklier. Het verhoogt het basaal metabolisme, d.w.z. dat de stofwisseling en dus de vetverbranding verbetert door het stimuleren van de schildklier. Verder bevat kelp tal van vitaminen en mineralen, waardoor ze geschikt is als voedingssupplement.
Verwerking
Het beste wordt gebruik gemaakt van twee soorten zeewier uit de zee nabij niet-vervuilde kusten, zoals bij Argentinië, namelijk Fucus vesiculosus (blaaswier) en Macrocystis pyrifera. Zeewier uit dichterbij gelegen wateren heeft over het algemeen ernstig te lijden onder vervuiling. Een controle op de inhoudsstoffen is daarom erg belangrijk. Hetzelfde geldt voor het zandvrij houden van deze producten.
Toepassing
Volgens richtlijnen van het HAB (Homeopathisches Arznei Buch, een Duits standaardwerk voor de bereiding van homeopathische middelen) kan gedroogde Fucus vesiculosus (blaaswier) worden toegepast bij een te traag werkende schildklier (hypothyreoïdie) en bij vetzucht als gevolg van een te traag werkende schildklier.
De bruinwieren Macrocystis pyrifera worden toegepast bij vetzucht tengevolge van een te traag werkende schildklier en bij een te traag werkende schildklier op zich (hypothyreoïdie).
Overigens zijn schildklieraandoeningen geen terrein om zelf te experimenteren. Raadpleeg altijd een arts! Verder worden wieren nog verwerkt in verschillende voedingssupplementen.
Kelp: bron van vitaminen en mineralen
Volgens een analyse van het United States Bureau of Fisheries bevat kelp de volgende inhoudsstoffen: zouten van natrium, kalium, calcium, ijzer, aluminium, magnesium, strontium, silicium, mangaan, koper, tin, lood, vanadium, zink, titaan, chroom, barium, zilver, fosfor, chloride, jodium, de vitaminen A, B1, B2, B3, B5, C en D.
Volgens sommige schattingen zou alleen al het wier dat in de Saragossazee voorkomt, de bevolking van Europa gedurende 500 jaar in leven kunnen houden.
Overgenomen uit i-Sana 2015